Bugün siyasetten, şahıslardan, kurumlardan bağımsız, duygusal bir yazı yazmak istiyorum. 

Her erkeğin daha çocukken çocukluk hayalidir baba olmak.
Öyle güzel duygudur ki baba olmak ona bakınca kendini görürsün. O, adeta seni yansıtır. 
Tüm hayallerimiz, tüm enerjimiz onlar içindir. 
Okusun, evlensin, çocukları olsun, mutlu olsun isteriz; zaman olur kendi mutluluğumuzdan çalarız onlara veririz. 
Hataları olur görmezden gelir affederiz. 
Bazen sınırı aşarlar, öyle çok severiz ki onları bile kabul ederiz. 

Yalnız bir nokta var...

Her zaman kendimizden olmayan çocuklarımız da vardır. 

Öyle severiz ki onları, öyle bir uyum yakalarız ki tıpkı kendimizden gibi görürüz. 

‘Manevi’ diye bir terim vardır. İşte onlar bizim ‘Manevi Evlatlarımız’dır.

Birçoğumuzun vardır manevi evlatları... Kendi evlatlarımızdan ayıramadığımız. 
Onlar biyolojik olmasa bile Allah tarafından karşımıza çıkarılmıştır. Bize Allah’ın emanetidir. 

Tıpkı kendi evlatlarımız gibidirler. 

Öyle bir hayat veririler ki size kendi evlatlarınızdan ayırmazsınız. 

Ne yaparsa yapsınlar kabullendiğiniz, ne yaparlarsa yapsınlar hoş gördüğünüz, bizden birisidir...

Hayatta vardır böyle insanlar...  Vardır böyle yaşanmışlıklar. Hayatımızın bir noktasına dokunan. Karşımıza çıkan manevi evlatlarımız.

Eşit şartlarda büyütürüz onları, eşit şanslar, haklar tanırız her birine. 

Hepsi ayrı ayrı huzur verir bize. Ayrı bir manevi değeri vardır içimizde bu evlatlarımızın. 

Mutlulukları ile mutlu olur mutsuzlukları ile kahroluruz. 

Diyeceğim odur ki; evlatlarımız bizim hayattaki en üst noktamızdır, en büyük hedeflerimizdir. 

Babaların huzuru, evlatlarımızın başarısı, evlatlarımızın yanımızda olmasına bağlıdır. 

Allah hem biyolojik hem manevi evlatlarımıza sağlık sıhhat ve mutluluk versin. 

Biz BABAYIZ, Bizler onların mutluluğu için varız, evlatlarınızı önemseyin, evlatlarınızı asla üzmeyin, üzülmesine izin vermeyin,  her ne olursa olsun onları kaderine tek etmeyin, sevin.. 

Çok sevin...

Çünkü onlar bizim geleceğimiz.